เลียบเลาะชายทุ่ง

ทุ่งนา แต่เมื่อก่อน ไม่ได้เป็นทุ่งเลี่ยนโล้นเหมือนกับท้องทุ่งในสมัยนี้ อย่างน้อยก็มี ป่าละเมาะ ป่าไผ่หรือไม้ยืนต้น พอให้เป็นร่มเงากับคนเดินทางหรือทำรังของฝูงนกประจำถิ่น ยามเย็นสัก 5 โมงเย็น จะมีนกบินโฉบเฉวียนออกพุ่มนี้ไปพุ่มโน้น ส่งเสียงให้เจี้ยวจ้าว บ้างก็ทะเลาะหรือเกี่้ยวพาราสีกันก็ไม่แน่ใจ แต่บ่งบอกได้เพียงว่า ได้เวลากลับรังของนกทั้งหลาย ป่าละเมาะริมชายทุ่งนี้เอง เป็นแหล่งอาหารสำคัญของทั้งคนและสัตว์คนไหนช่างสังเกตุหรือมีคนนำ ก็จะได้หน่อไม้ เห็ดหอบ เห็ดเผาะ หรือ มังลอกเอาไปทำอาหาร ป่าละเมาะริมชายทุ่งจะผลิตอาหารแต่ละชนิดให้กับท้องถิ่นไปตามฤดูกาลของมัน ป่าละเมาะริมชายทุ่งไม่ใช่ให้เฉพาะอาหารเท่านั้น มันเป็นมากกว่านั้น เป็นแหล่งหาไม้ทำรั้วหรือทำฟืน เป็นที่เลี้ยงสัตว์ในยามที่นายังมีต้นข้าวอยู่ เป็นแหล่งที่อยู่อาศัยของสัตว์ป่า ทุกสิ่งทุกอย่างเกื้อกูลกันทั้งมองเห็นและทั้งที่เราไม่ตระหนักถึง รวมทั้งการรักษาระดับน้ำใต้ดินด้วย
ทุกวันนี้ คนได้เล็งเห็นความสำคัญของป่าละเมาะ ที่เรียกกันใหม่ว่า ป่าชุมชน (หลังจากที่ป่าได้ถูกทำลายไปเกือบไม่เหลือซากพร้อมๆกับการสูญพันธุ์ของพืชและสัตว์อีกหลายชนิด) จะช้าไปบ้าง สำหรับชุมชนส่วนใหญ่ แต่ก็ไม่สายเกินไปสำหรับอีกหลายๆชุมชน